The Scottish Arms

Gdyby nie fakt, że Jae uchodził za Brytyjczyka z krwi i kości, nie pojawiałby się tu tak często. Jak wiadomo z historii Anglik i Szkot niezbyt za sobą przepadali, jednak ów pub był jedynym, który utrzymany był w tym stylu. Chociaż pa Wescott nigdy nie widział ukochanej ojczyzny, zawsze chciał się tam znaleźć. Skąd wiedział, że jest akurat stamtąd? Dzięki rodzicom, którzy pielęgnowali w nim tradycje i wpoili londyński, bełkotliwy akcent.
Bar był prowadzony przez starszego Szkota z podobną historią, dlatego Jae wyjątkowo lubił przy nim przesiadywać. Inni zapewne mieli duże problemy, gdy chcieli zrozumieć mężczyznę, szczególnie gdy angielski nie był ich pierwszym językiem. I dziś Wescott zajmował jedno z miejsc, trzymając w dłoni szklankę z ukochanym whisky. Mężczyzna siedział całkowicie po cywilu, dlatego trudno było stwierdzić, że jest Dowódcą Oddziału Specjalnego, jeśli nie znało się jego twarzy. To, że miał związek z militariami można było dostrzec już na pierwszy rzut oka przez jego masywną posturę. Miał na sobie zwykły siwy t-shirt, spodnie z jeansu i znudzoną minę, kiedy tak wpatrywał się w zawartość swojego alkoholu. Dzień na szczęście nie był ani trochę ciężki, bo nikt nawet nie zaglądał do jego biura. On sam nie narzekał na brak adrenaliny. Lubił te momenty, kiedy nie działo się nic.

Jae przymknął na chwilę ślepia, poruszając beznamiętnie i zaskakująco delikatnie szklanką, w której znajdował się alkohol. W pubie było głośno, na tyle głośno, że mężczyzna nie słyszał zbyt dobrze swoich myśli. Różniło się to od atmosfery, jaka panowała u niego w biurze i to mu się podobało. Mógł odpocząć od monotonii na którą cierpiał od momentu, kiedy nie wychodził już na powierzchnię.
Kiedy do pubu weszła osobliwie wyglądająca kobieta, a Jae akurat nie siedział z zamkniętymi powiekami, czy nie wpatrywał się w swoją szklankę, wbił z nią wzrok. Trudno było jej nie zauważyć, szczególnie przez jej włosy. Kojarzył ją i nawet wiedział kim jest, ale nie miał pojęcia jak mogła się nazywać. Nic dziwnego, że nie zwrócił wcześniej na nią uwagi, tęczowowłosa nie była ani trochę w jego typie. Czemu? Nie ubierała się tak, jak winna ubierać się kobieta (przynajmniej według Jae'a), miała piercing, fryzura nie taka... Ogólnie to zupełnie nie to. Ale cóż, pan Wescott był już żonaty i nie szukał takich wrażeń, więc nie musiał długo zastanawiać się nad tą kwestią.
Nie oszukujmy się, Jae nie podszedłby do dziewczyny. Tym bardziej do osoby, która właśnie znalazła się przy barze. Jego ciemne brwi jak na zawołanie powędrowały w górę. Cholera, nie spodziewał się tu tej gęby, której nie było trudno rozpoznać. Och, już czuł to nieprzyjemne uczucie w brzuszku, które świadczyło o nadchodzącym zdenerwowaniu. A chciał tego uniknąć! Chciał w spokoju wypić szklankę (może siedem) dobrego alkoholu w swoim własnym towarzystwie, a pojawił się ktoś, kto działał na niego gwałtownie i jednoznacznie. Burmistrz we własnej osobie.
- Nie wiedziałem, że cokolwiek jest w stanie zepsuć smak whisky – skrzywił się może nazbyt teatralnie, mówiąc tym swoim chrypiącym głosem. Odsunął przy tym od siebie szklankę wymownie, jakby faktycznie stracił ochotę na alkohol.